Nilski konj – ta čudesna životinja

Verovatno ste imali prilike da vidite široko otvorene moćne čeljusti iz kojih vire jako oštri i snažni zubi sposobni da manji čamac pregrizu na pola.

Gestikulacija koja ljudima izgleda kao zevanje kod nilskog konja zapravo ima preteće tj. upozoravajuće znaćenje. Nilski konji koji su izuzetno privrženi svojim mladuncima okrivljeni su za preko 400 ljudskih žrtava u situacijama u kojima su branili (ili mislili da brane) svoje mlade od uljeza.

Ime ove životinje na latinskom – znači „rečni konj“. Sa svojih 1800 kilograma (što je prosek, najveći primerci imaju i po tri tone) naseljava predele Afrike južno od Sahare. Prema arheološkim ostacima, nekada je naseljavao i Aziju i delove Evrope. 

Nilski konji su društvene životinje što bi značilo da žive u grupama od po dvadeset jedinki. Veći deo dana provode zaronjeni u vodu većim delom tela. Koža im je osetljiva na sunčevo zračenje skoro kao i ljudska. Gornji sloj kože nilskog konja kao prirodnu zaštitu luči crvenkastu tečnost koju neki pogrešno zovu „krvavi znoj“ iako ona u sebi ne sadrži nimalo krvi. Tokom boravka u vodi uglavnom im vire oči i nozdrve mada mogu potpuno zaronjeni provesti do 25 minuta.

Hrane se isključivo biljem i to količinom od 50 kilograma dnevno (odrasle jedinke na slobodi).

Nilski konj je treća po veličini kopnena životinja (posle slona i nosoroga, od koga jeste manji ali i teži). Nilski konj uprkos svom neatletskom profilu, kratkim nogama, ogromnoj težini i glavi sa čeljustima prečnika pola metra – može trčati brže od čoveka!!! Još jedna zanimljivost je da rika nilskog konJa dostiže zaglušujućih 115 decibela (izjednačavajući se sa snagom lavljeg urlika ili snagom sirene šlepera, poređenja radi – zvuk mlaznog motora iznosi ~140dB)

Ipak, nilski konj je zbog svog jako izraženog teritorijalnog nagona odgovoran i za veliki broj teških povreda i ljudskih žrtava u Africi. Ostalo je zapisano u istoriji, da su svi veliki istraživači i lovci imali neprijatne a neki čak i fatalne susrete sa nilskim konjima. Što se tiče lovaca – moglo bi se dodati da su dobili ono što su tražili.

Kao što se može zaključiti iz njegovog imena na latinskom, stari Grci su smatrali da je ova životinja u nekom srodstvu sa konjem. Sve do 1985. godine naučnici su ih (prema rasporedu kutnjaka) svrstavali u istu grupu životinja kojoj pripadaju svinje. Najnovija DNK testiranja krvnih proteina kao i molekularna sistematika otkrivaju da su najbliži rođaci nilskog konja zapravo vodeni sisari iz reda Cetaceans (kitovi, delfini…)

Postoji i „mini verzija“ ove životinje koja se zove pigmejski nilski konj. Težina mu varira od 160 do 270 kilograma a u prirodi se može naći samo u zapadnoj Africi, konkretno u Liberiji. Ova podvrsta više vremena provodi na suvom, krećući se po šumama u grupama od po nekoliko bliskih rođaka.